Lang leve Bauhaus!
Als liefhebber van moderne architectuur word je regelmatig gewezen op alle lekkages van utopische glaspartijen, vallende panelen en onafgemaakte bouwwerken als gevolg van financiële debacles. Deze week echter werd ik aangenaam verrast uit onverwachte hoek: de Europese commissie legde een verband tussen het post-corona tijdperk en Bauhaus. Interessante parallellen. Te beginnen bij de periode nu ruim 100 jaar geleden: de Spaanse griep en de Corona.
De wereld keek aan tegen de eerste mondiale uitdagingen die voortkwamen uit de industriële revolutie, net als wij anno 2020 weliswaar een stuk welvarender ons zorgen maken over de nieuwe digitale samenleving. Heel veel verschillen ook met de maatschappij van 100 jaar geleden maar Bauhaus 2.0 suggereert op z’n minst dat we problemen integraal moeten aanpakken.
Integraal risicomanagement. Geen ‘point solutions’ en al helemaal geen opportunisme of nog erger populisme, wat inhoudt dat je een reëel probleem benoemd maar mensen de illusie geeft dat er een eenvoudige oplossing voor is.
Het accepteren van de complexiteit van problemen en ook van de oplossingen die daar bij horen is het begin van de goede oplossing.
Dus waak voor simplisten, zowel politiek, bestuurlijk, als bedrijfsmatig. Het zijn de nieuwe kwakzalvers van de maatschappij. Ze zijn te herkennen aan hun gebrek aan analyse, denken alleen in het hier en nu, hebben geen oog voor lange termijn effecten, ze spelen vooral in op emotie en beroepen zich op daadkracht en leiderschap. Maar echte leiders doen het anders. Beheersen risico’s in al zijn dimensies, durven scenario’s toe te laten, omarmen feiten en maken gebruik van uitgebreide analyses en misschien wel het belangrijkst: ze stimuleren tegengeluid. Risicomanagement is dus inderdaad net architectuur: complex, feitelijk, stijlvol, mensenwerk, met oog voor het grote geheel en het detail in de uitvoering. Lang leve Bauhaus, lang leve integraal risicomanagement.